Latin Amerika, yoksulluğa ve küçük düşürülmeye mahkûm bir bölge midir? Kimin tarafından mahkûm edilmiştir? Tanrı’nın mı, doğanın mı suçudur bu? Yoksa bunaltıcı ikliminin ya da ‘aşağılık’ ırklarının mı? Dinin mi, geleneklerinin mi ya da? Mutsuzluk, tarihin bir ürünü, insanların yarattığı, dolayısıyla da insanların üstesinden gelebileceği bir olgu olmasın? Geçmişe saygı, gericilik gibi gelmiştir hep bana. Sağcılar geçmişi seçer; çünkü onlar ölüleri yeğler: Sakin bir dünya, sakin bir çağ... Ayrıcalıklarını kalıtımla meşru kılan güçlüler, geçmişe özlem duygusunu geliştirir. Tarih, bir müzeyi gezer gibi okunur. Bugün konusunda olduğu gibi, geçmişimiz konusunda da bize yalan söyleniyor. Gerçekler bizden gizleniyor. Ezilenlere, ezenlerin yarattığı uzak, sersemlemiş ve kısır bir bellek maledilmeye çalışılıyor. Ezilenler böylelikle, başka bir seçenek yokmuş gibi kendilerinin olmayan bir hayatı yaşamaya boyun eğeceklerdir. (...) Latin Amerika’nın geri kalmışlığı, yabancı gelişmenin bir sonucudur. Biz Latin Amerikalılar, doğanın o denli zengin, ayrıcalıklı kıldığı topraklarımız tarih tarafından lanetlendiği için yoksuluz. Bizim olan bu dünyada, güçlü merkezler ve köle çevreler dünyasında, en azından şüphe uyandırmayan zenginlik yoktur. (...) Latin Amerika toprakları, kapitalizmin vahşi çocukluk dönemine değil, kanlı yaşlılık dönemine tanık oluyor. Azgelişmişlik, gelişmenin bir aşaması değildir, bir sonucudur. Latin Amerika’nın azgelişmişliği başka ülkelerin gelişmesinden kaynaklanmıştır ve bu ülkelerin gelişmesinin devamını sağlamaktadır. Uluslararası kölelik işlevi yüzünden güçsüz, doğuştan can çekişen sistem koftur. Kendini kader sanır ve sonsuzlukla özdeşleşmeye çalışır. Değişik olduklarından bütün bellekler bozguncudur, geleceğe yönelik projeler de öyle... Sistem, modelini karıncıların değişmez toplumunda arar. Bu yüzden de, sürekli değişim halinde olan insanların tarihiyle bağdaşmaz. Ayrıca insanların tarihinde, her yıkıcı hareket er ya da geç, karşılığını yaratıcı bir harekette bulur. (...) Gerçeği değiştirebilmenin ilk koşulu, onu tanımaktır. Bu, maskeli baloya gider gibi giyinmiş, şeref içinde ölürken, uzun, ciddi cümleler sarf eden bir kahramanlar katalogu değildir... Uruguaylı gazeteci, tarihçi ve yazar Eduardo Galeano’nun (d.1940) ‘Latin Amerika’nın Kesik Damarları’ (Las venas abiertas de América Latina’ ) adlı başyapıtından... İlk baskısı 1971’de yayımlanan kitap Uruguay’da, Arjantin’de ve Şili’de yasaklanmıştı. (Çevirenler: Atilla Tokatlı ve Roza Hakmen, Alan Yayıncılık, 1983.)